Dan eindelijk de juiste psycholoog gevonden.

In juli 2017 meldde ik mij na de vaststelling van de diagnose bij het Psychotrauma Diagnose Centrum (PDC) volledig ziek. Ik kon niet meer. Ik sliep nauwelijks en de herbelevingen werden steeds heftiger. Het leek erop alsof de deksel van mijn beerput een stukje verplaatst was, waardoor ik geen controle meer had op mijn gevoel en gedachten. Ik kreeg steeds meer de drang om mijn gedachten te stoppen, maar dit kon ik niet. De gedachten gingen maar door en door. Het idee om een eind aan mijn leven te maken kwam steeds vaker voorbij. Ik wil niet dood, maar ik wil rust. Tijdens het onderzoek bij het PDC kwam naar voren dat ik depressief was en de gedachten die ik had eigenlijk “normaal” waren. Dit kon ik niet rijmen. Ik ben altijd zo positief en dat is nu weg. Alles is neerslachtig en zwaar. Ik wil dit niet meer! De drang om de juiste hulp te krijgen werd steeds groter. Ik moet wel!

Nadat de diagnose gesteld was, werd ik door verwezen naar een psychotrauma psycholoog via het Instituut voor Psychotrauma (IVP). Tijdens de gesprekken bij het PDC kwam naar voren dat ik moeite heb met mensen te vertrouwen en te praten over mijn gevoelens. Door de PTSS had ik dit volledig afgesloten en kon ik hier niet meer bij. Ook door mijn pest verleden (groep 7 en 8) ben ik ernstig beschadigd en vertrouw ik niemand. Zelfs Marc niet. Hier kom ik in een andere blog op terug. Het was voor mij dus erg van belang om een vertrouwens band op te bouwen met mijn psycholoog.

Na ongeveer een maand werd ik gebeld door mijn psycholoog dat ik de week erop al terecht kon. Ik schrok dat dit al zo snel was, maar vond het ook fijn. Ik kon niet meer zonder hulp. Ik merkte dat mijn lijf meer begon te reageren op mijn stress. Ik had een verhoogde hartslag in rust met uitschieters van 85 SPM. Ik trilde heel veel. René die nog in mijn buik zat was erg onrustig. Had veel last van harde buiken. Sliep slecht. Soms maar 3 uur op een nacht. Het gevoel was erg dubbel. Aan de ene kant vond ik het wel goed allemaal. Ik kon er toch goed mee functioneren en aan de andere kant had ik er veel last van. Ik had een continue strijd met mezelf.

De week vloog voorbij en de eerste ontmoeting met mijn nieuwe psycholoog was een feit. Omdat ik erg bang was dat de Robin en Marc iets zou overkomen als ik van huis was gingen ze mee. Naar de psychologen praktijk zit een MC Donalds. Daar hebben Robin en Marc gewacht tot ik klaar was met mijn eerste sessie. Door het op deze manier op te lossen voelde het wat makkelijker en rustiger om naar de psycholoog te gaan.

Ik belde aan en de deur werd opengedaan. Er stond een vrouw voor mijn neus die erg vriendelijk oogde en me een hand gaf. Ze verwees me door naar de wachtkamer en mocht daar plaats nemen. Daar zit je dan. In een wachtkamer bij een psycholoog. Zie je nou wel. Ik ben ziek in mijn hoofd. Ik kan nu nog weg rennen. Nu heb ik de kans nog om te vluchten! Deze gedachten maakte me gek. Ik wil gewoon hier zijn en dit een eerlijke kans geven. Ik wil af van mijn oude vlucht gedrag en gewoonten. Al snel werd ik geroepen en mocht ik mee de spreekkamer in. De afstand van de wachtkamer en spreekkamer is 4 meter ongeveer, maar voor mij voelde het als 4 kilometer. Ik mocht plaats nemen op de plek was ik prettig vond. Dat was een stoel dichtbij de deur. Dan kan ik altijd nog wegrennen dacht ik. Zij stelde mij de vraag of ik wat over mezelf wilde vertellen en wat mij overkomen was. Ik “vertelde” mijn verhaal. Meer was het ook niet. Geen emotie. Geen gevoel. Gewoon kaal “het verhaal” punt. Ze zij:” Oké. Bedankt voor het vertellen. Ik hoor dat het heftig is allemaal wat je hebt meegemaakt, maar mis het gevoel wat je erbij hebt.”. Dat klopte. Daar had ze gelijk in. Ik wilde niets meer voelen, want dat deed mij te zeer. Ze zei:” Dat stukje over voelen komt vanzelf. Laten we eerste eens goed kennismaken met elkaar. Daar gaat de rest van zelf.”. Ik haalde diep adem en had het gevoel van wederzijds begrip. Eindelijk iemand die me begrijpt en mij laat bepalen hoe snel dingen gaan en me in mijn waarde laat. Dit gesprek heeft mij zo goed gedaan. Voor het eerst ervaarde ik dat ik iemand echt kon vertrouwen zonder dat ze mij zou kwetsen.

Ik liep met een fijn gevoel de deur uit richting Robin en Marc. Zij zaten lekker te genieten van een portie kipnuggets. Ik hield de ervaring die ik had met mijn nieuwe psycholoog voor mezelf. Marc vroeg:” En schat, hoe was het gegaan?”. Ik zei:” Goed. Nog eventjes aftasten.”. En daarbij bleef het. Ik had nog een lange weg te gaan realiseerde ik me.