Alsof er een toverspreuk werd uitgesproken

Het was december 2018. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Het hoefde niet meer. Ik wilde rust! Ik wilde rust voor mijzelf en voor mijn gezin. Ik werd gek van mijn herbelevingen, nachtmerries en angstaanvallen. Deze kwamen steeds vaker op een dag voorbij. Ik voelde dat ik de controle over mezelf steeds meer kwijt raakte waarvan ik paniekaanvallen kreeg. Ik was moe! Moe gestreden! Ik wilde niet dood, maar wel rust in mijn hoofd. De eenheidspsycholoog vertelde mij dat er bij Reinier van Arkel een therapie bestaat waarbij je klinisch opgenomen wordt voor 8 dagen. Deze therapie heet de SITT (Specialistisch Intensieve Trauma Therapie. Tijdens deze twee weken heb je per dagdeel 1,5 uur therapie en voor de rest heb je lichaamsbeweging of doe je met een deel van de groep ontspanningsoefeningen. In het weekend mocht je naar huis. Het is een erg intensieve behandeling, maar voor sommigen erg doeltreffend. Tijdens deze opname wordt je continu gemonitord en komen ze samen met jou achter het vermijdingsgedrag. Door de monitoring wordt het vermijdingsgedrag inzichtelijk en kon het samen worden aangepakt.

Ik heb een doorverwijzing gevraagd en werd al snel, na een intake, in behandeling genomen. Doordat er een persoon uitgevallen was kon ik begin januari 2019 beginnen aan de SITT. Voordat ik aan de therapie kon beginnen moest er eerst in kaart gebracht worden wat mijn trauma’s waren en welke triggers daarbij hoorden. Dit werd ook wel een traumalijn genoemd. Dit heb ik samen met mijn trauma behandelaar opgesteld. Tijdens het beschrijven had ik meermalen last gehad van herbelevingen en angstaanvallen. De triggers kwamen aanbod en dat was niet fijn en dit is nog zachtjes uitgedrukt. De suïcide van mijn collega bleef telkens voorbij komen. Dit zorgde ervoor dat ik het lastig vond om mij te focussen op mijn andere trauma’s. Gelukkig hielp mijn behandelaar mij en begeleidde mij hierbij en gaf mij steun. In totaal duurde de intake 2,5 uur en kwamen we uiteindelijk uit op 12 trauma’s. Ik was helemaal gebroken toen ik thuis kwam.

Die nacht heb ik heel slecht geslapen. Eigenlijk geen oog dicht gedaan. Veel vervelende herinneringen schoten door mijn hoofd en ik had er geen controle op. Ik werd knettergek. Het leek erop alsof de complete wond open gereten was en bloedde. Het was een verschrikkelijke nacht.

Het was maandagavond in begin januari 2019. De eerste dag van de SITT. Marc had mij gebracht. Nou ja gebracht, het voelde voor mij als afzetten bij het gekkenhuis. Voor mij voelde klinische opname als vastzitten op een crisis afdeling. Ik nam afscheid van Marc en bleef voor mijn gevoel alleen achter bij 6 andere cliënten. We spraken wat en ik kwam er al snel achter dat iedereen die daar zat hetzelfde had als ik. Ik had te maken met lotgenoten. Dit stelde mij gerust. Er zaten collega’s bij, maar ook veteranen. Ik voelde me al snel op mijn gemak. Iedereen had een eigen kamer waar hij of zij zich terug kon trekken. Dit was prettig. Zo had ik mijn eigen plekje waar ik me vertrouwd voelde. Ik ben naar bed gegaan en met de gedachten:” Morgen gaat het beginnen. Morgen gaat de beerput open en de emotionele marteling beginnen.”. In slaap komen lukte mij niet, omdat ik bang was. Ik was bang voor de dag die komen ging. Ik was bang dat na morgen ik geen controle meer had op de situatie en mezelf. Ik geen controle meer had op mijn emoties. Uiteindelijk ben ik slaap gevallen, omdat ik doodmoe was.

’s Morgens werd ik wakker met een knoop in mijn maag. In de ochtend ontbeten wij samen. Ik was er niet bij met mijn gedachten. Ik zat aan de ontbijttafel fysiek, maar mentaal was ik er niet bij. Het was 08:00 uur en ik begon met een sport moment. Dit was fijn. Hiermee kon ik mijn spanning en angst wat loslaten. Ik was fysiek met mijn lijf bezig en dat voelde als een vorm van ontspanning en ontlading. Na 1,5 uur gesport te hebben had ik mijn eerste therapie sessie. Pfff, wat een spanning voelde ik door mijn lijf. Ik voelde mijn hart bonzen. Mijn handen voelden klam aan en voelde dat mijn lijf begon te beven. Ik liep de ruimte binnen en zag de therapeut in de kamer staan. Ik ben gaan zitten. De therapeut legde mij uit wat we gingen doen en dat we aan de gang gingen met mijn pest verleden. Ik wist dat voor mij EMDR “makkelijk” was. Door de licht bewegingen, geluiden in mijn oor was het voor mij makkelijk om te vermijden waardoor ik niet naar mijn pijn hoefde. Ik kon me focussen op de verlichting en ging dan uit mijn hoofd. Ik wilde heel graag geholpen worden heb ik dit eerlijk tegen mijn therapeut verteld. Mijn therapeut speelde hier direct op in. De behandeling werd veranderd en de techniek exposure en exposure in vivo.

Exposure en exposure in vivo is het volgende: Je oefent, onder begeleiding van een behandelaar, om de confrontatie aan te gaan met je traumatische ervaring. Dit oefenen gaat in kleine stapjes, waarbij je steeds meer je traumatische ervaring beleeft. Ondertussen heb je geleerd om te gaan met de situatie. Dat geeft zelfvertrouwen! Je weet dat je een volgende keer bij een herbeleving de ervaring aan kunt. De impact wordt kleiner en daardoor dragelijker.

Hij vroeg of ik mijn ogen wilde sluiten en mijn lijf wilde na gaan waar ik stress en spanning voelde en welk cijfer dit dan kreeg op een schaal van 0 op 10. Ik gaf aan dat het een 9 was en de stress en spanning ondragelijk was. Hij schreef dit getal op en vroeg mij waar ik bang voor was. Ik gaf aan dat ik bang was dat ik nooit meer zou stoppen met huilen. Dat ik de controle over mezelf kwijt zou raken en dat het dan nooit meer goed zou komen. Ook was ik bang gek te worden en bang was om mogelijk in een psychose terecht te komen. Hij noteerde deze angsten en verzocht mij om mijn ogen te sluiten. Ik sloot mijn ogen en begon te praten. Ik vertelde wat ik zag. Elk stapje dat ik dichter bij het verschrikkelijke beeld kwam werd het moeilijker te beschrijven wat ik zag. Een brok in mijn keel en een soort van blokkade in mijn lijf zorgde ervoor dat ik niet alle details beschreef. Ik was bang. Ik wilde niet. Ik opende mijn ogen en keek de therapeut aan. Het liefste wilde ik opstappen en de kamer uit rennen, maar ik deed het niet. Ik bleef zitten. De therapeut stelde mij gerust en gaf mij weer het vertrouwen om mijn ogen te sluiten en weer te vertellen wat ik zag. Ik vertelde weer vanaf het begin het verhaal. Mijn film. Mijn beleving. Ik kwam weer op het plaatje uit wat pijn deed. Ik begon te vertellen. Ik voelde mijn onderlip trillen. Mijn hart ging te keer. Ik voelde een brok in mijn keel en mijn oogleden vulden zich met tranen. Ik voelde mijn ogen branden. Ik vertelde verder. Opeens leek het alsof de drempel weg was. Ik begon intens te huilen. Het verdriet kwam vanuit mijn tenen en ging door merg en been. Ik voelde mij een meisje van 12 jaar die het pesten wederom ervaarde. Ik voelde de onmacht, de vernedering, het verdriet en de eenzaamheid. Ik zat als een klein meisje te huilen. Ik droogde mijn tranen en opende mijn ogen. Mijn therapeut vroeg vervolgens nogmaals mijn ogen te sluiten en weer mijn film van de pesterijen te vertellen. Ik merkte dat dit al wat makkelijker ging en dat het pijnlijke plaatje ook wat makkelijker was om te vertellen. Ik moest dit nog 2 keer herhalen. Vervolgens vroeg hij of ik mijn ogen weer wilde sluiten en mijn lijf wilde na gaan of ik nog ergens stress of spanning voelde. Ook nu moest ik weer een cijfer geven van 0 tot 10. Ik voelde geen spanning meer in mijn lijf. Ik kon zonder vervelende gevoelens en gedachten naar het filmpje en plaatje kijken. Ik zei tegen hem dat het een 2 was. Het was nog wel vervelend om aan de pesterijen terug te denken en kijken, maar de emotionele lading was er vanaf. Dit was heel bijzonder. Mijn herinnering aan de pesterijen van vroeger waren van een trauma naar een nare ervaring gegaan. Onbegrijpelijk, maar een bevrijdend gevoel. Ik liep de kamer uit richting de lunchruimte.

Aan tafel zaten inmiddels ook de andere lotgenoten. Ik vertelde wat mij was overkomen. Ze begrepen mij en dit gaf steun. Na het eten mocht ik weer gaan sporten met andere lotgenoten. We mochten het spel trefbal gaan doen. Dit was heerlijk. Ik kon de spanning die was opgebouwd tijdens de sessie los laten waardoor het een soort van plekje kreeg. Na 1,5 uur had ik weer therapie waarbij we een andere trauma gingen aanpakken. Na deze sessie kregen we het avond eten. Na het eten mochten we ons opfrissen en werden we verzocht om op 19:00 uur weer aanwezig te zijn mij psycho-educatie. Hierbij werd uitgelegd wat PTSS is en hoe triggers werken. Ook werd uitgelegd wat vermijding is en hoe jezelf, maar ook je omgeving, dit in stand kan houden. Door praktische tips en bewust wording werd ervoor gezorgd dat vermijding werd doorbroken waardoor het oude PTSS patroon doorbroken werd. Door het doorbreken van het patroon ga je de pijn en de emoties aan waardoor klachten verminderen. Na deze uitleg ging ik naar bed en zat dag 1 erop.

De dinsdag, woensdag en donderdag waren hetzelfde. Vrijdag was een bijzondere dag. Dit was de dag dat ook Marc hierbij betrokken werd. Hij mocht de gehele dag met mij mee lopen en ervaren wat ik ervaarde de afgelopen 4 dagen. Dit was heel belangrijk. Hierdoor zag Marc wat er gebeurde en had hij ook de kans om vragen te stellen. Er was veel aandacht voor nazorg en vooral zorg voor het weekend. Marc kreeg de kans om met lotgenoten (familieleden van lotgenoten) te praten. De therapeut legde hierbij uit hoe processen verliepen en waarom dingen waren zoals ze waren. Dit was prettig. Voor Marc werd alles een stuk duidelijker en kon hij zich er meer in berusten. Aan het eind van de dag mocht ik samen met Marc naar huis het weekend vieren. Maandagochtend werd ik weer verwacht.

Maandagochtend stond ik weer aan de deur bij de kliniek. Wederom moest ik afscheid nemen van Marc en de kinderen. Dit deed pijn, maar ik wist dat het moest. Het was voor een goed doel. Eenmaal binnen was ik blij mijn mede lotgenoten te treffen en te horen hoe zij het weekend beleefd hadden. Voor een ieder was het verschillend, maar toch ook weer gelijkend. Al snel kreeg ik te horen dat ik in de middag weer naar therapie moest en vervolgens een mocht gaan sporten. Daar ging ik weer. Met mijn ziel onder mijn arm liep ik de therapie ruimte binnen en zag het EMDR apparaat weer staan. Ik had een heel gemengd gevoel. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk de ruimte uit rennen, maar op een één of andere manier voelde het ook weer vertrouwd om in deze ruimte te zijn. Ik ben gaan zitten en we begonnen de sessie. Deze sessie was een combinatie therapie van EMDR en Exposure. Dit viel heel zwaar. Door deze combinatie kreeg ik weinig kans om te vermijden, waardoor ik de angst, verdriet en machteloosheidsgevoel echt in de ogen moest kijken, maar toch lukte het mij om een klein gedeelte niet te vertellen. Ik merkte in mijn lijf dat er heel veel weerstand zat. Ik durfde niet. Ik bleef maar volhouden tegen de therapeut dat ik alles verteld had en dat ook de spanning wat gezakt was naar een cijfer 1. Ik herkende mijn gedrag natuurlijk uit de eerste therapieën die ik bij andere psychologen had gehad. Het was te pijnlijk om er naar toe gaan, terwijl ik van binnen schreeuwde dit wel te willen.

Ik hield dit vol tot woensdagmiddag. Aan het einde van deze sessie vroeg mijn therapeute wie ik voor de gek aan het houden was. Ze had sterk het vermoeden en de andere therapeuten ook, dat ik een essentieel stuk weg liet. Het stuk waar het allemaal om draaide. Tijdens dit moment vertelde ze dat telkens de thema’s, eenzaamheid, onbegrip, alleen zijn en afwijzing terug kwamen bij elk trauma. Zij miste het stukje verdriet wat door mij vermeden werd. Bham, dit kwam binnen. Ik wist dat ze gelijk had, maar wilde dit niet toegeven. Voordat ik de kamer uit mocht lopen zei ze dat ik maar naar bed moest gaan en mezelf te raden moest gaan of ik ongelukkig of gelukkig naar huis wilde. Als ik zo door zou blijven modder de kans groot was dat ik alles om mij heen kon verliezen en misschien nog erger mezelf zou verliezen. Dit deed zeer, maar ze had helemaal gelijk. Ik ben de kamer uitgelopen en ben naar mijn eigen kamer gegaan. Ik ben op mijn bed gaan zitten en heb lang voor mij uit zitten kijken. Ik wist niet goed wat ik hiermee aan moest. Ik was bang, bang voor wat komen gaat. Bang dat ik mezelf niet meer in de hand zou hebben. Bang dat het intense verdriet wat in mij zat nooit meer zou stoppen. Na de avond activiteiten ben ik naar bed gegaan en uiteindelijk inslaap gevallen.

Ik werd wakker en besefte mij dat de dag was aangebroken. Ik trok mijn sportkleding aan. Vervolgens liep ik de trap af met mijn ziel onder mijn armen richting het ontbijt. Eenmaal aan het ontbijt was ik stil en verzonken in mijn gedachten. Na het ontbijt begon mijn dag met een therapie sessie. Ik liep het kamertje in en ging zitten. De therapeute die ik de dag ervoor gesproken had vroeg me of ik er klaar voor was. Dit was ik niet, maar ik wist dat het moest. Ik gaf aan dat ik doodsbang was en ik het niet alleen kon en durfde. De therapeute gaf aan mij te helpen, maar gaf ook direct aan dat ik het zelf moest gaan doen. Dit gaf me steun en vertrouwen. Ik sloot mijn ogen haalde diep adem en begon het incident weer te vertellen. Steeds meer details kwamen bij me naar boven en met een beklemmend gevoel op mijn borst en keel beschreef ik hetgeen ik voor me zag. Mijn adem stokte en ik voelde een brok in mijn keel. De therapeute moedigde mij aan dat ik goed bezig was en mocht vertrouwen op mezelf en ik de angst kon overwinnen. Ik begon weer met vertellen en de beelden in mijn hoofd werden steeds gruwelijker. Ik voelde de tranen branden. Ik wilde niet meer. Ik wilde stoppen. De pijn was te heftig. De therapeute vertelde mij door te graan en dat ik het aan kon. Ik krabbelde mezelf bij een en vertelde verder. Opeens barstte ik in tranen uit. Ik voelde dat het verdriet vanuit het diepste van mijn ziel kwam. Mijn hart huilde intens. Ik voelde mij als een klein meisje. Het meisje die vroeger getraumatiseerd werd door het pesten. Het meisje dat vernederd was, geslagen en uitgelachen werd. Ook voelde ik het verdriet die de slachtoffers van de zelfdodingen gevoeld hebben. Ik voelde mijn eenzaamheid. De eenzaamheid van de slachtoffers waarvan ik getuigen was geweest. Ik moest nog harder huilen. Voor het eerst huilde ik hardop. Intens hardop. Ik merkte dat het verdriet steeds minder werd en ik kalmeerde. De therapeute vroeg mij hoe ik me voelde en of ik mijn lijf na wilde gaan of ik nog ergens stress of spanning voelde. Nee, ik voelde geen stress en spanning meer. Alle angst wat ik mijn lijf zat was verdwenen. Al het verdriet wat opgekropt zat in mijn lijf was weg. Het voelde als een sluier wat afging en plaats maakte voor zonneschijn. Wat een opluchting was deze heftige en intense ontlading. Ik liep de kamer uit en voelde me een ander mens. Niet meer neerslachtig, bedroefd, zwaar en angst. Wouw, wat een heerlijk gevoel is dit!

In de middag was er ruimte voor ontspanningsoefeningen en een bal spel. Dit was heerlijk om mijn lijf zo ontspannen te voelen. Het voelde als een toverspreuk wat was uitgesproken.

Tot op heden heb ik geen klachten meer gehad en ook geen rest-klachten. Mijn hoofd behandelaar gaf aan dat het uniek is en en 99% met rest-klachten blijft zitten. Ik mag in mijn handjes klappen, want ik van onder die 1% wat heel veel geluk heeft gehad.