Pffff totaal geen klik en nu?

Nadat ik het eerste gesprek had gehad met mijn toenmalige psycholoog, ging ik met een gemengd gevoel naar huis. Zij vertelde mij dat waar ik last van had redelijk normaal was na het beleven van een trauma. Voor mij was het duidelijk niet zo. Ik heb meerdere keren op een dag een herbeleving die mij volledig ontregeld. Ik voelde mij erg alleen en niet begrepen.

Eigenlijk direct na de eerste sessie, een week later, begonnen we met een EMDR sessie. Dit vond ik erg snel. Ik sprak dit naar haar uit. Ze zei tegen mij dat het uiteindelijk wel goed kwam en ik het maar moest ondergaan. Ik voelde me niet begrepen en vond het daarom erg lastig om mezelf “bloot” te geven. Het veiligheidsgevoel had ik niet bij haar, terwijl dit voor mij heel belangrijk was. Ik durfde dit niet tegen haar te zeggen, omdat ik bang was haar af te vallen. Zij had er tenslotte voor geleerd.

We startten de EMDR behandeling. Ik moest vertellen wat ik allemaal gezien, gehoord, geroken en geproefd had tijdens het incident. Terwijl ik dit vertelde sloot ik mijn ogen. Ik merkte dat het me niet lukte om de beelden van het incident voor de geest te halen en hierop te concentreren. Bij mij kwamen de gedachten van boodschappen doen naar voren en of ik nog moest stofzuigen. Toch deed ik net als of het wel zo was. Ik speelde eigenlijk en soort toneelspel om haar een goed gevoel te geven. Eigenlijk heel erg, maar ik had gewoon weg niet de ballen om het te zeggen tegen haar. Ik gaf eigenlijk politiek correcte antwoorden. Als ik zei dat ik een beeld in mijn gedachten had moest ik haar vingers volgen. Deze bewogen van links naar rechts. Telkens stopte ze na ongeveer 2 minuten en moest ik vertellen wat er in me op kwam. Ook moest ik telkens een cijfer geven. Hiermee kon ik aangeven hoe heftig de beelden voor mij waren. Een cijfer van 10, heel heftig, tot een 1, niet meer heftig. Ik gaf eerst een cijfer 10. Vervolgens een 7. Toen en 3 en uiteindelijk kwam ik bij de 1 uit. Dit klonk voor mij erg geloofwaardig, maar het was niet de waarheid. Ik hield niet alleen haar voor de gek, maar erger nog, ook mij zelf! Ik wilde dit niet meer! Na ongeveer 8 sessies was ik er klaar mee. Ik gaf aan dat ik me een stuk beter voelde, wat kei hard gelogen was, en taaide af.

Ik was inmiddels een jaar verder en nergens mee opgeschoten! Ik sliep nog steeds slecht. Had nog steeds veel last van herbelevingen en flashbacks. Ook waren de angstaanvallen om mijn gezin te verliezen niet verdwenen. Zelfs alleen maar erger geworden. Eigenlijk een jaar weggegooid. Toch werkte ik gewoon door en wilde ik niet erkennen en toegeven dat ik een erg groot probleem had. Ik had psychische hulp nodig, dat was zeker. Voor mijn gevoel ging het allemaal te snel en was ik er nog niet klaar voor. Door de PTSS is voor mij controle houden op de situatie erg belangrijk! Mocht ik het gevoel krijgen dat het niet veilig is en ik daardoor mogelijk mijn controle verlies, sluit ik me af en trek ik mijn muur op. Hierdoor kan niemand mij pijn doen. Ik deed dit uit zelfbescherming. Meer pijn kon ik er niet meer bij hebben! Dit gebeurde ook bij de psycholoog. Achteraf gezien had ik gewoon eerlijk moeten zijn en aan mezelf moeten denken. Ik heb hier een hele grote les geleerd!